niedziela, 10 sierpnia 2014

Zazdrość

Sama sobie zazdroszczę, gdy w niedzielę przy kawce, mogę odpocząć i napisać kolejnego posta... 

Oglądałam kiedyś amerykański serial "Dwóch i pół" (Two and a Half men), zauważyłam, że kawkę w tym serialu piją z pięknych kubeczków w paski. Zazdrościłam im tych kubeczków i bardzo zapragnęłam taki mieć. Sprawdziłam w internecie, gdzie można kupić taki kubeczek, okazało się, że na stronie internetowej tego serialu można go zamówić i przyślą do domu, niestety, nie do Polski. 
Miałam wtedy kolegę, który często podróżował do USA, więc poprosiłam go o przewiezienie tego kubeczka. Dziś towarzyszy mi kawka w tym właśnie kubeczku. Ma doskonałą pojemność - 330 ml. Świetny na poranną lub południowa kawkę.

Na początku lat osiemdziesiątych, rozmawiałam z przyjaciółką mieszkającą w innym kraju i moją uwagę zwrócił telewizor, o którym,  między innymi rozmawiałyśmy. Otóż, dowiedziałam się, że moja przyjaciółka ma telewizor zawieszony na ścianie, zyskując, w związku z tym, miejsce w pokoju. 

Bardzo jej wtedy zazdrościłam możliwości takiego rozwiązania, ponieważ mając nieduże mieszkanie, każdy wolny kawałek podłogi był cenny. Wyobrażałam sobie płaski telewizor na ścianie, niestety, nie było wtedy takich w moim kraju. Dopiero po trzydziestu latach mogłam zrealizować taką opcję umieszczenia telewizora, którego wielkość też nie była bez znaczenia. Wielkości telewizora pozazdrościłam innej osobie, ale mam w końcu to, czego kiedyś zazdrościłam innym. 

Podobnie rzecz miała się z piórem wiecznym. Kuzynka pochwaliła mi się piórem Parker, metalowym, które odziedziczyła po swoim ojcu i tak narodziło się moje pragnienie posiadania takiego pióra. Otrzymałam takie kilka lat później w prezencie, dziś mam takie dwa. 

Tak wygląda moja zazdrość. Jeśli spodoba mi się coś, co chciałabym i mogę mieć,  staram się to zdobyć. Nie zadręczam się zazdrością. Zazdrość to egoistyczna cecha. Jeśli nie jestem w stanie czegoś zdobyć, nie powoduje to złości na osobę, która to ma, przecież to bez sensu. Najbardziej bawią mnie moi znajomi, którzy mówią, że zazdroszczą mi moich wyjazdów na koncerty, czy zloty fanów różnych zespołów, a sami nie ruszą się z domu, bo czują się za starzy na takie imprezy...

Gdy związałam się z mężczyzną, który później został moim mężem, nie brałam zbyt serio jego oświadczenia: „jestem zazdrosny”.
„To sobie bądź” - odpowiedziałam - „ja nie jestem zazdrosna, ale jak mi przyniesiesz AIDS do domu, to ci uklupię przy samej d...”
Dokładnie tak się wyraziłam, pamiętam to doskonale, niewiele wtedy wiedzieliśmy o tej chorobie, wiadomo było, że się na nią umiera, a ja zamierzałam żyć. 
Niestety, nie przypuszczałam jak jego zazdrość będzie mi uprzykrzała życie. Sam nie miał znajomych i zazdrościł mi moich, był zazdrosny nawet o mojego brata! Skłócił mnie na kilka lat z bratem i z przyjaciółmi. Chciał,  żebym swój czas poświęcała wyłącznie jemu ale tak nie da się żyć. Z czasem nasz związek się rozpadł. 

Miałam też w liceum koleżankę zazdrosną o moją przyjaciółkę, która wyjechała z Polski zanim skończyłyśmy szkołę. Wpadała w straszną złość, gdy dowiadywała się, że rozmawiałyśmy, czy spotkałyśmy się przy okazji wizyty mojej przyjaciółki w kraju. Nie było mowy byśmy się spotkały we trzy. Niewiele osób wierzyło mi,  gdy mówiłam o tej zazdrości, musiały przekonać się na własne oczy. 

Dziś obserwuję zazdrość w różnych związkach, kobiety podporządkowują się zazdrosnym mężom, mężczyźni podporządkowują się zazdrosnym żonom, lub oszukują się wzajemnie na każdym kroku. Sama byłam świadkiem rozmów przez telefon, podczas których moi znajomi mówiły swoim partnerom, że są w innym miejscu niż byli.

Słyszałam, że to podobno miłe, gdy ktoś jest o nas zazdrosny, że to dowód uczucia jakim nas darzy. Dla mnie to dowód zawłaszczenia, jak zamknięcie w klatce. Jeśli decyduję się na związek z kimś, to nie znaczy, że mam zerwać wszystkie wcześniejsze znajomości. To, że utrzymuję kontakty z innymi osobami nie umniejsza uczucia jakim darzę osobę, z którą jestem w związku.

Upalny dzień na nic innego nie mam ochoty, za gorąco na spacery, wszelkie prace fizyczne w domu mogą poczekać, słodkie lenistwo... Można pozazdrościć. 


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz